Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα – ναι! μέχρι μετά το 1900 περίπου: Όλα τα μωρά φορούσαν τα ίδια ρούχα και συγκεκριμένα φουστανάκια. Ο λόγος ήταν πρακτικός: το άλλαγμα γίνεται ευκολότερο. Όλα τα μωρά φορούσαν λευκά ρούχα. Ο λόγος- και πάλι- πρακτικός: το καθάρισμα γίνεται αποτελεσματικότερο. Δεν υπήρχαν τα παστέλ,
Και γιατί όχι δηλαδή να μη φτιάξω τη λαμπάδα που θα κρατήσω φέτος έτσι όπως θέλω και την έχω φανταστεί; Για να μη σας πω ότι στο βαφτιστήρι θα την πάω custom made και δε θα είναι το μόνο diy πασχαλινό δωράκι! Τον ρώτησα το Φάνη “πώς τη φαντάζεσαι τη
Στο μέσο της εβδομάδας, χρειάζεται απαραιτήτως μια ανάσα. Μπορεί να είναι η εκπνοή, ένα ουυυυυφ που βγαίνει αβίαστα αποβάλωντας όλο τον αρνητισμό που νιώθουμε καθώς είμαστε στα μισά: της εβδομάδας, των δυνάμεών μας, των δυνατοτήτων μας- μπορεί να είναι η εισπνοή που θα οξυγονώσει τον εγκέφαλό μας, θα γεμίσει τα
Δεν ξέρω τι αγαπώ πιο πολύ σε αυτή την ιστορία δημιουργικής απασχόλησης και παιχνιδιού μαμάς-κόρης! Σίγουρα πάντως, μερικά στοιχεία είναι το φατσάκι της μικρής που δεν είναι καθόλου “μοντελίσιους”- όπως αυτό ας πούμε – αλλά ένα χαριτωμένο κοριτσάκι της ηλικίας του. Ένα άλλο είναι πως η μαμά δηλώνει παντελώς άσχετη
Είμαι στο γυναικολόγο, πατημένη η 15η εβδομάδα, για τακτική εξέταση και παίρνω την κλασσική θέση δίπλα στον υπέρηχο. Ξέρω ότι μπορεί να δούμε το φύλο του μωρού αλλά, πιστεύοντας ότι θα γίνει ό,τι και με τη Δάφνη (στριφογυρίσματα, χέρια μπροστά στο φύλο κλπκλπ), το έχω αποκλείσει. Έχω αποκλείσει κι άλλα
Συγχαρητήρια! Να σας ζήσει! Είναι κορίτσι 3850 κιλά 51 εκατοστά Υγιές Μου πήρε πολλά πολλά χρόνια να συνειδητοποιήσω τι σημαίνει η φράση “είναι κορίτσι”, ακόμα το ψάχνω. Το ομολογώ πως δεν ήθελα και πολύ να είμαι κορίτσι. Έτσι πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου ως αγοροκόριτσο. Μου άρεσε να παίζω άγρια, δε μου άρεσαν οι
Ο Eddi Aguirre, ένας σχεδιαστής απότ Μεξικό δημιούργησε ένα σκίτσο το οποίο απεικονίζει πως θα φαινόταν η Μπάρμπι αν δε φορούσε μεικ απ, προκειμένου να εικονογραφίσει ένα άρθρο με θέμα το μακιγιάζ για περιοδικό. Στο σκίτσο, ο Aguirre αναπαράστησε τη Barbie χωρίς φακίδες, με σακούλες πάνω και κάτω από τα
Το παιδί που δεν έπαιξε από επιλογή με κούκλες δε γεννήθηκε ακόμη. Δεν τις πολυσυμπαθώ τις κούκλες. Ούτε μικρή τις είχα πρώτες στην προτίμησή μου κι ας θεωρούνται το κατ’ εξοχήν κοριτσίστικο παιχνίδι: σεξιστικά κατάλοιπα. Ίσως επειδή εκείνες ήταν πάντα ψηλές, ξανθές, με πλούσια κόμη και γαλάζια ή πράσινα μάτια,
Όταν γεννήθηκα κορίτσι, η γιαγιά μου πέρασε τα χέρια της από τα κοντά ξανθά μαλλιά της, άρπαξε τη μίντι βιζόν γούνας της, τίναξε νευρικά τη στάχτη από την πίπα της κι έφυγε, βρίζοντας από το μαιευτήριο. Η γιαγιά μου δεν ήταν μισογύνης. Η γιαγιά μου ήταν γυναίκα. Πιστεύοντας ότι είμαστε
Είμαστε οι τρεις μας στο πλοίο. Μωρό, μπαμπάς, μαμά. Στη μέση ο διάδρομος, δεξιά κι αριστερά καθίσματα. Η Δάφνη κλέβει πάντα την παράσταση κι έτσι την έχει ήδη αντιληφθεί ένα ζευγάρι μπροστά αριστερά, μεσήλικες αλλά μάλλον κι οι ίδιοι παππούδες, και δύο-τρεις κυρίες αριστερά με τις οποίες γνωριζόμαστε. Η
