Κάποιοι νομίζουν με τραβάει η παρακμή κι όλο βρίσκομαι να περπατάω σε ερείπια και να εξερευνώ σπίτια- φαντάσματα. Δεν είναι αυτό. Με συγκλονίζει η ματαιότητα της ζωής και οι στιγμές που περνάν και χάνονται. Αυτό που τώρα είναι ένα βρομερό ερείπιο στα μάτια μου αναστηλώνεται, ανανεώνεται και η φαντασία μου

Γιατί πρέπει να νικάει πάντα ένας; Γιατί πρέπει να υπάρχει ένα μοναδικό σωστό; Πάω με τη Δάφνη στον αστερο-παραμυθόκοσμο. Ξεκινάει να παίζει με ένα παιδάκι κανένα χρόνο μεγαλύτερο. Ξάφνου πεινάει το παιδάκι, πηγαίνει στη μαμά του, της τραβάει το στήθος, αρχίζει θηλάζει. Έρχεται και η Δάφνη, μου δείχνει ότι διψάει,