Είπα κι εγώ να κάνω το πασίγνωστο πλέον μερεντόψωμο , μιας και θα πήγαινα στους δικούς μου ,για τα γενέθλια του μπαμπά μου. Εύκολο , γρήγορο κι εντυπωσιακό ταιριάζει σε όλες τις περιστάσεις. Και πάνω που το έχω στήσει στο τραπέζι ανάμεσα στα ‘ουάου’ όλης της οικογένειας, με σκοπό να το
Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα των Παιδιών σήμερα κι, όχι δε θα προσθέσω άλλη μια σειρά από μελιστάλαχτα επιχειρήματα υπέρ αυτής της μέρας, λανθασμένα θεωρώντας ότι τα παιδιά και η “παγκόσμια μέρα” ταυτίζονται. πηγή φωτό: guerrillagirls.com Δείτε μια σειρά από πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, τα οποία κατά πάσα πιθανότητα, ήδη
Οσο μοναδικός κι αν νιώθει- και φυσικά είναι – ο καθένας μας, υπάρχουν μερικά πράγματα που είναι τόσο κοινά που υπογραμμίζουν απλώς και μόνο το ότι είμαστε, πρώτα απ’ όλα και κατά βάση, άνθρωποι. Μια συνήθης αγωνία λοιπόν, την οποία δοκιμάζω κι εγώ αυτή την περίοδο, είναι αυτή που αποτυπώνεται
Η Δάφνη μεγάλωσε με εμάς για γονείς και μιας και είναι κορίτσι, θα τονίσω πως μεγάλωσε με μένα και επειδή τελευταία φορά που τσέκαρα το πόσο γνωστή είμαι εγώ και οι συνήθειές μου, δεν ήταν και στο παγκόσμιο τοπ τεν, να σας πω ένα- δύο βασικά πράγματα για να σας
Ναι ζούμε σε έναν κόσμο που θα μπορούσε να είναι ιδανικός αλλά δεν είναι… Ζούμε σε ένα μαγικό πλανήτη, παράδεισο βιοποικιλίας και αφθονίας κι όμως καθημερινά άνθρωποι, ζώα και φυτά πεθαίνουν από πείνα, από δίψα, από παράπονο, θλίψη, θυμό, δυσειδαιμονίες, παραλογισμό, ορθολογισμό, απληστία, αυτοτιμωρία και απέραντη βλακεία. Σήμερα ξύπνησα με
Αν αρχίσει κανείς και συζητά πόσα πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα στη ζωή του, θαρρώ θα πέσει στην παγίδα του να φαντάζεται ένα χτες καλύτερο απ’ ότι ήταν κι ένα σήμερα χειρότερο απ’ οτι μπορεί να γίνει. Έρχονται όμως οι στιγμές που τα ζόρια, τα προβλήματα κι οι κακοί
Ως καθηγήτρια αγγλικών παραπάνω ήδη από τη μισή μου ζωή, έχω μιλήσει με περισσότερους έφηβους απ’ ότι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Αυτή είναι και η οπτική μου στο θέμα, αλλά επιτρέψτε μου να σας εισάγω λίγο πιο ακαδημαικά. Όταν το 2007 η ταινία Juno πήρε Όσκαρ σεναρίου, μια ρυτίδα
“Σκουπίδια”, θα μπορούσε κάποιος να τα χαρακτηρίσει και να έχει και δίκαιο! Τι άλλο είναι ένα παλιό, ξεχαρβαλωμένο, ξύλινο κιβώτιο και μια καρέκλα με ξεπατωμένη την ψάθα της; Στην πραγματικότητα είναι σκουπίδια. Στον δικό μου κόσμο όμως είναι βάση για πάγκο εργασιών (κυρίως κηπουρικών) και ανθοστήλη κι ο συνδυασμός τους
Σκέφτομαι πόσο έχω μεγαλώσει χωρίς να το έχω πάρει χαμπάρι.Στο μέτωπό μου έχω πλέον δύο-τρεις καλές ρυτίδες, στο κεφάλι μου πετιούνται αμέτρητες άσπρες τρίχες, ενώ μετά τα 350 κιλά που πήρα ως έγκυος, το δέρμα μου σε πολλά σημεία ξεχείλωσε και δεν επανήλθε ποτέ. Καλά να είναι αυτό το απίστευτο
“Πι-πι, πι-πι, πι-πι” Αυτός είναι ο ήχος που με ξυπνάει κάθε πρωί τώρα τελευταία. Όχι, δεν είναι το ξυπνητήρι μου που ηχεί έτσι, αλλά το παιδί μου που 19 μηνών, αποφάσισε ότι είναι πολύ μεγάλο για να κατουράει στην πάνα του και σηκώνεται στις 8 παρά, μέσα από τον ύπνο
