Θυμάμαι τη μαμά μου. Και πριν από εκείνη τη γιαγιά μου. Καμία από τις δύο δεν έμοιαζε να συμπαθεί τις γιορτές κάτι που τις έκανε να φαίνονται εξωγήινες στα μάτια μου: εγώ ήμουν παιδί, τις λάτρευα. Κι όταν λέω «γιορτές» εννοώ κάθε είδους αργία και σχόλη: των τριών ιεραρχών, την
Είναι αλήθεια, όπως λέει και αγαπημένη φίλη, πως κάποια βιβλία έρχονται να σε συναντήσουν την κατάλληλη στιγμή. Μπορεί να τα έχεις αγοράσει με τρελή χαρά, να τα έχεις δίπλα στο κομοδίνο του κρεβατιού σου πολύ καιρό, αλλά να έχεις παραμείνει μόνο να χαίδέψεις το εξώφυλλό τους, ή να γευτείς τη
Φαντάσου πως θα ήταν η ζωή σου αν τολμούσες να αλλάξεις… Είναι κάποια βιβλία που σε στιγματίζουν και τα κουβαλάς μαζί σου και μέσα σου από μικρό παιδί, από την πρώτη φορά που ξεφύλλισες τις σελίδες του. Ένα από αυτά, αγαπημένο πολύ, ο Μικρός Πρίγκηπας. Ίσως αντίστοιχα αγαπημένο και η
Η Γη είναι γυναίκα. Δε ξέρω τι την έκανε να κουνηθεί τόσο δυνατά το περασμένο Σάββατο. Ίσως μια βαθιά θλίψη μέσα της βρήκε επιτέλους διέξοδο μέσα από το ρήγμα της Ανατολίας, παλιά πληγή. Ίσως ένα θραύσμα οργής κατάφερε να βρεί την επιφάνεια και να την αφυπνίσει με τόσα γερά ταρακουνήματα.
