Κάποτε θα ερχόταν η στιγμή που θα έγραφα για ένα από τα πιο δημοφιλή κοκτέιλ. Ειδικά τώρα που είναι αφόρητη η ζέστη, μια παγωμένη μαργαρίτα είναι ότι πρέπει. Αν και η τεκίλα δεν είναι το καλύτερο μου – για όλα φταίει εκείνο το βράδι στο Γκάζι, με τις άπειρες ποσότητες
Μια κυρία, ποτέ δεν είναι loud, ποτέ δεν προσπαθεί να κερδίσει τις εντυπώσεις, ποτέ δεν είναι too much. Μια κυρία έχει ταμπεραμέντο αλλά ταυτόχρονα είναι διακριτική. Και αν αυτή η κυρία ήταν κοκτέιλ, θα ήταν το White Lady. Μερικοί λένε πως αυτό το κλασικό κοκτέιλ είναι απλά το Sidecar με
Φθινόπωρο 2006. Έκανε λίγο κρύο εκείνο το βράδι. Αποφασίζουμε να πάρουμε ταξί. Ανεβάζω το χέρι ψηλά. Μπροστά μας σταματάει ένα κίτρινο ταξί. «Στο Meatpacking District, στο ξενοδοχείο Gansevoort παρακαλώ», λέω στον ταξιτζή. Αφήνουμε πίσω μας τους, ψηλούς ουρανοξύστες και μπαίνουμε σε γειτονιές με brownstones και πέτρινα δρομάκια. Το ταξί
