“- Δάφνη, θυμάσαι όταν ήσουν τόσο τόσο μικρή; – Τόσο μικρή που δεν πήγαινα σχολείο; – Ναι! Τόσο μικρή που δεν πήγαινες σχολείο! – Ούτε περπατούσα; -Ούτε περπατούσες! -Ούτε έτρωγα μόνη μου; -Ούτε έτρωγες μόνη σου! – Και φορούσα πάνα και πιπίλα; -Ναι! Τότε! – Και με είχες πάντα αγκαλίτσα;
Είναι τόσο εύκολο να μιλάς για κάποια πράγματα και τόσο δύσκολο να τα πετύχεις. Χάνονται, ξεγλυστρούν μέσα από τα χέρια σου σαν πουλιά και χάνονται. Θέλει μεγάλη αποφασιστικότητα για να μην τα χάσεις. Και μαζί με εκείνα και τον εαυτό σου. Ή τουλάχιστον το καλύτερο κομμάτι. Με αυτή τη σκέψη…
Πέντε πανιά δεμένα μεταξύ τους, ένα σκοινί από άκρο σε άκρο και μερικά κεριά. Τι υπέροχο που μοιάζει στη φωτογραφία και πόσο άβολο σαν αγγούρι είναι στην πραγματικότητα. Τα κουνούπια θα σε σκίσουν, το χώμα είναι σκληρό, ο αέρας θα ρίξει τα πανιά και τα κεριά μέσα στη σκηνή είναι
Ο μπαμπάς καπνίζει, η μαμά ελάχιστα, η μικρή είναι αναποφάσιστη για το τι πράγμα είναι αυτό. Και πως διαχωρίζεις κι εξηγείς ότι κάποιος καλός κάνει κάτι κακό κι αυτό δεν τον κάνει κακό. Ήδη. Και σε αυτή την πρόταση χωράει πολύ νερό και μεταξύ ενηλίκων. Όχι με το δύο χρονών
Βλέπω, ζω, μεγαλώνω τη Δάφνη. Ξυπνάω 8 κοιμάμαι στις 2 κι όσο είμαι ξύπνια, δεν προχωράω ΤΡΕΧΩ για να προλάβω. Σχεδόν όλες τις μέρες νιώθω λες και μου αξίζουν μετάλλια. Και μετά βλέπω μια μαμά με δίδυμα. Τουμπεκί, προσοχή και διατάξτε. Μα ειλικρινά, πώς τα καταφέρνετε βρε κορίτσια;!;! (είδα
Οκ, είναι Πάσχα, θα φας λίγο παραπάνω , θα πιείς λίγο παραπάνω. Αντιμετωπίζεται. Με τρεις κάτω σκύλους, δύο καρέκλες κι ένα πολεμιστή 2 ή κάποια ανάλογη sequence! (Άσε το αποφάγι κάτω, λέμε!) Καλημέρα σε όλες και όλους!
Ξυπνάς και ο πατέρας σου μυρίζει τσίπουρο, η μαμά σου συκωτάκια, η γιαγιά πονάει η κοιλιά της από χτες το βράδυ- μα καλά βρε γιαγιά νηστεία και μετά 3 πιάτα μαγειρίτσα;;;- είσαι στην εξοχή και κάτι σ’ έχει τσιμπήσει. Καλημέρα! Είναι Πάσχα και ξύπνα επιτέλους να μπεις σε αυτή την
Το πιο σημαντικό αντικείμενο για μένα στον κόσμο είναι τα γυαλιά ηλίου μου. Δε φεύγω από το σπίτι χωρίς αυτά, ενώ μπορεί να φύγω χωρίς κλειδιά ας πούμε. Το παράδοξο, τόσο με τα γυαλιά όσο και με μερικά ακόμη μικροαντικείμενα είναι πως τα χάνω συνέχεια. Το εκνευριστικό επίσης είναι ότι
Μερικές αφύσικα στρογγυλές, κόκκινες και πανομοιότυπες φράουλες ελαφρά μπανιαρισμένες σε λίγη ταπεινότατη σοκολατίτσα godiva. Κι ένα ασορτί μανικιούρ. Και καφέ φίλτρου σκέτο στο άλλο χέρι. Και ήλιο. Κι όμως~ Εξακολουθούν να μην είναι υπερβολικές απαιτήσεις! :) Καλημέρα σε όλους!
Στο Μήλο, θαύμαζαν όλοι τόσο πολύ τις δεξιότητες της Δάφνης που έφτασα 1,63 και τώρα σας μιλάω τουλάχιστον από τα 1,75. :) Καληνύχτα κι όνειρα …περήφανα!
