Περπατάς η καημένη η φιλόλογος αγγλικής ανυποψίαστη. Το δρομολόγιο γνωστό, το σώμα στον αυτόματο πιλότο, όλα καλά, σε δύο λεπτά είσαι σπίτι. Και ξαφνικά αυτό: Κι αναρωτιέμαι, ως άνθρωπος, γυναίκα, φιλόλογος- ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ? Έχουμε ίντερνετ στους υπολογιστές, στα κινητά, στα ρολόγια, στα γυαλιά, στα ρουθούνια μας, παντού! Εντάξει,
Συχνά απορούν μαζί μου διάφοροι άνθρωποι: πως αντέχω και ζω με δύο μικρά παιδιά στο κέντρο της πόλης. Θα μπορούσα να το ανταποδώσω απορώντας κι εγώ με εκείνους: πως αντέχουν με μικρά παιδιά και ΔΕ ζουν στο κέντρο! Το κέντρο είναι το σπίτι μου: εδώ μεγάλωσα, άλλαξα δόντια, έμαθα να
Η Πόκα ήταν το σκυλί μου από είκοσι ημερών μέχρι δώδεκα χρονών, μέχρι πριν οκτώ μήνες (κι όχι δύο, όπως νομίζω και λέω σε όλους). Όταν την κοιμήσαμε, δε σοκαρίστηκα. Αντιθέτως, το περίμενα, το ζήτησα, την κράτησα αγκαλιά μέχρι το τέλος και για πάντα, θα την έχω στην καρδιά μου.
