Η κάθε γυναίκα έχει την ιστορία της και σε αυτές έρχομαι να προσθέσω τη δική μου, για την κάθε γυναίκα που είτε για να πληροφορηθεί, είτε για να καθησυχάσει τις αγωνίες της θέλει να μάθει περισσότερα.
Όλα ξεκίνησαν από την καταραμένη την Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού και την ακόμη πιο ηλίθια απόφασή μου να μη γυρίσω να γεννήσω στη Θεσσαλονίκη, αλλά να πάω όσο πιο κοντά γινόταν στο σπίτι μου, που τότε ήταν στη Σαμοθράκη. Έτσι κατέληξα στο Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, όπου αρνήθηκα να δώσω φακελάκι κι έτσι δεν είχα “δικό” μου γιατρό.
Όταν πέρασα την ΠΗΤ, οι γιατροί με ΕΠΡΗΞΑΝ.
- Έσπασαν τα νερά– πήγα στο νοσοκομείο- άρχισα να έχω αραιές ωδίνες.
- Με βάλανε σε καρδιοτοκογράφο. Η καρδιά της μικρής τέλεια.
- Μου έκαναν κλύσμα (διπλό γιατί είχα φάει σαν το ζώο τη μέρα πριν). Το περίμενα τραγικό- δεν είναι. Το περίμενα κι αποτελεσματικό. Και πάλι δεν είναι.
- Με πήγαν στην αίθουσα τοκετών. Με συνέδεσαν κι εκεί με καρδιοτοκογράφο και με ορό.
- Μου ενίσχυσαν τους πόνους με ωξυτοκίνη για να πάει όλη η διαδικασία πιο γρήγορα. Δε με ρώτησαν αν θέλω. Με ρώτησαν όμως αν αντέχω κι όσο άντεχα μου ενίσχυαν κι άλλο τους πόνους. Στη φάση αυτή εγώ δε γνώριζα, ούτε ενημερώθηκα ότι η ωξυτοκίνη είναι συνθετική.
- Ο τοκετός μου κράτησε από τις 9.30 το πρωί εως τις 2 παρά τέταρτο. Γύρω στο 6-7 διαστολή, σκέφτηκα την επισκληρίδιο, με τη βοήθεια των μαιών απέρριψα τη σκέψη.
- Όταν το μωρό ήταν έτοιμο να βγει, ήρθαν οι γιατροί, μου έκαναν περινεοτομή- δεν το κατάλαβα- έβγαλαν το μωρό, μου το έδειξαν και το έβαλαν δίπλα μου σε κάτι που μοιάζει σα θερμαινόμενη κούνια, σε σημεία να το βλέπω αλλά όχι να το φτάνω. Για τις επόμενες ώρες δεν ακούμπησα το μωρό μου.
- Ακολούθησε η έξοδος του πλακούντα που είναι σα μια σούπερ μίνι γέννα. Πολύ άβολο για να πω το λιγότερο. Θυμάμαι να μου τραβάνε τα γόνατα επάνω, να μου δίνουν κάτι ψιλοαγκωνιές στην κοιλιά αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις το μωρό δίπλα κι όχι μέσα μετά από 9 μήνες, δε σε νοιάζει τίποτα! Θέλεις να τελειώνουν όλοι για να το πάρεις αγκαλιά. Τα ράμματα της περινεοτομής είναι ο επίλογος που δε θέλω να θυμάμαι κι ευτυχώς ήδη ανακαλώ πολύ αμυδρά. Πολύ δυσάρεστο. Δε βοήθησε που δεν έκανα τις ασκήσεις μου (Kegel), δε βοήθησε που πήρα 300 κιλά, δε βοήθησε που το μωρό ήταν 3750. Κυρίως όμως δε βοήθησε το ότι οι γιατροί έχουν μάθει να χειρίζονται τις γυναίκες σα γουρούνες που δεν τους αξίζει καμία εξήγηση, κανένας σεβασμός, παρά σαν τα ζώα της φάρμας, πρέπει να τα ξεπετάς όσο πιο γρήγορα γίνεται. Το ράξιμο φυσικά και το έκανε ασκούμενος, ο οποίος δεν ξέρω τι δεν έκανε σωστά, πάντως δε με έπιανε κι η αναισθησία. Τρεις ενέσεις και ο πόνος… άστα, σου λέω. Πάντως, δεν είμαι ούτε πολύ δυνατή, ούτε πολύ γενναία. Ή τουλάχιστον δεν ήξερα πόσο πριν γίνω μάνα.
- Περίμενα ξάπλωτή σε φορείο έξω από την αίθουσα τοκετών όπου περιοδικά με έβλεπαν οι γιατροί. Η δίωρη αναμονή στόχο έχει να προλάβουν ό,τι κακό μπορεί να συμβεί μετά – συνήθως τίποτα. Εκεί μου έδωσαν Mitrox ένα φάρμακο για να βοηθήσουν τη μήτρα να αρχίσει να επανέρχεται. Αυτό ένιωσα να με ζαλίζει, πανικοβλήθηκα και θύμωσα που πάλι μου έδωσαν κάτι χωρίς να με ρωτήσουν. Το χειρότερο όμως ήταν να είμαι ξαπλωμένη μακριά από τη μικρή. Εκείνη να έχει βγει έξω κι εγώ να είμαι με το ζόρι ξαπλωμένη στα δέκα μέτρα. Να τρελαθώ! Ο λόγος ήταν πρακτικός. Θερμαινόμενο «καλαθάκι» (μα πώς λέγεται επιστημονικά;!;) έχει μόνο στην αίθουσα τοκετών κι εκείνη τη μέρα γεννούσαμε όλες κατά συρροή. Έπρεπε να βγω να μπει να γεννήσει η επόμενη! Δημόσιο Νοσοκομείο- τι να κάνεις; Δείχνεις κατανόηση. Ειδικά όταν βλέπεις τόσους ανθρώπους να προσπαθούν και να καταφέρνουν να κάνουν τόσο καλά τη δουλειά τους σε εκείνες τις συνθήκες.
- Όσο ήμουν εκεί βγήκαν και έδειξαν τη μικρή στο μπαμπά της για πρώτη φορά. Σε ένα δίωρο, έβγαλαν και μένα, κατακόκκινη, ζορισμένη, πονεμένη, περήφανη, Μ Α Ν Α. Κι ενώ τα μάτια μου δεν είχαν καν βουρκώσει όσο γεννούσα ή όταν πρωτοείδα το παιδί μου, έβαλα τα κλάματα αμέσως μόλις είδα τη μικρή στην αγκαλιά στον άντρα μου.
«Η Οικογένειά μου», σκέφτηκα και ήθελα απλά να κοιμηθώ.
Μόνη μετά από 9 μήνες.
EDIT (20/02/2018): Όταν γέννησα τη Δάφνη, ζούσα στη Σαμοθράκη- όπου δεν υπάρχει νοσοκομείο- οπότε πήγα να γεννήσω στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης. Όταν γέννησα, το παιδί κι εγώ ήμασταν καλά κι αυτό με έκανε να πιστέψω ότι ο τοκετός μου ήταν καλός. Στην πραγματικότητα, εκείνοι οι άνθρωποι – ΜΕ ΛΑΜΠΡΗ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΙΣ ΜΑΙΕΣ- μου χάλασαν την εμπειρία του πρώτου μου τοκετού, κατάφεραν πλήγμα στην προσωπική μου σχέση (έτσι είναι όταν ο γυναικολόγος σακατεύει το περίνεο μιας γυναίκας και η γυναίκα αυτή δε μπορεί να έχει ερωτικές σχέσεις με το σύντροφό της για μήηηηηνες) και μου δυσκόλεψαν πολύ τη ζωή, πάνω που έγινα μάνα.
Βρίσκω ότι υπάρχουν κάποια θετικά στο να γεννήσει κανείς στο νοσοκομείο, αλλά κατά βάση και κρίνοντας από τη δική μου εμπειρία όπως και πολλών γυναικών από τον Έβρο που γεννούν στο εν λόγω νοσοκομείο, είναι θέμα τύχης και τον τοκετό μου δε θα ήθελα να τον αφήνω στην τύχη(Για να μη σας απογοητεύω, αν βρεθείτε σε εκείνα τα μέρη και χρειάζεστε την καθοδήγηση ενός άξιου γυναικολόγου, προτείνω σταθερά το Δεληγιώργη– αν τον επισκεφθείτε, την αγάπη μου να του δώσετε).
Διόλου τυχαίο που το δεύτερο παιδί μου το γέννησα στο Γένεσις, αγκαλιά με το γυναικολόγο μου, με τον παιδίατρο που ακόμη βλέπει το παιδί μου τρία χρόνια μετά, με μαίες απόλυτα συνεργάσιμες κι επιλογές όσες θες.
