Να ξεκινήσω λέγοντας ότι η δική μου εμπειρία έχει να κάνει με το γεγονός ότι μπήκα στην παράταση. Με άλλα λόγια, ξεπέρασα την Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού, κάτι που συμβαίνει σε πολλές πρωτοτόκες γυναίκες, οπότε κι έπρεπε να εγκαταλείψω τη φροντίδα του ιδιωτικού μου γιατρού και να απευθυνθώ στο Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, όπου και γέννησα.
Πρώτη επίσκεψη έκανα την Κυριακή, 40 εβδομάδων και 4 ημερών. Με βάλανε για καρδιοτοκογράφο και με είδαν δύο γιατροί. Ο εφημερεύον και μεγαλύτερος ήταν ο κύριος Γράψας. Συμπαθέστατος. Ένας μικρότερος, Θεσσαλονικιός, στο μικρό Θοδωρής, επιθετικότατος.
Με άρπαξε γιατί πέρασε η ΠΗΤ, με έκραξε που δεν είχα γιατρό στο Νοσοκομείο που να με παρακολουθεί – λες κι εγώ φταίω που ο γιατρός του νοσοκομείου μου ζήτησε περισσότερα λεφτά από τον ιδιωτικό μου γιατρό!– και με μάλωσε που στο νοσοκομείο πήγα να γνωρίσω την προϊσταμένη των μαιών, γιατί “η μαία δεν είναι γιατρός”.
Όσο συνέβαιναν, δε, όλα αυτά εγώ φόρτωνα γιατί μια έγκυο που έχει μπει στον δέκατο, δεν την αγχώνεις, ούτε τη μαλώνεις, ούτε τη στενοχωρείς για να κάνεις το κομμάτι σου. Από τη στιγμή μάλιστα που το μωρό της είναι μια χαρά και απλώς δεν έχει έρθει η ώρα του ακόμη.
Τους τα είπα, λοιπόν, ένα χεράκι: για το σινάφι τους που ζητάει φακελάκια, που απέχει από τους φυσιολογικούς τοκετούς και μπαίνει για ένα πεντάλεπτο μόνο στην αίθουσα κι άλλα τέτοια πολλά. Φαίνεται πως λειτούργησε κάπως θετικά αυτό, γιατί από εκείνη τη στιγμή αν μη τι άλλο απολάμβανα ενός κάποιου σεβασμού. Ή με αυτό το πλευρό κοιμόμουν…
Με αυτά και με εκείνα ήρθε η ώρα να εξεταστώ ενδοκολπικά. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Αυτό που βίωσα ήταν η τρομακτικά επώδυνη πραγματικότητα της προσπάθειας πρόκλησης τοκετού με το χέρι. Ο πόνος δεν περιγράφεται, ούτε η αίσθηση παραβίασης. Να μη μιλήσω για το ξάφνιασμα και την έλλειψη ενημέρωσης. Δεν καταλαβαίνω τι στοιχίζει στους κωλογιατρούς να σου πούνε: ” Θα κάνουμε μια προσπάθεια να προκαλέσουμε τον τοκετό. Θα πονέσει, αλλά θα κρατήσει λίγο. Το θεωρούμε καλό για αυτό και γι’ αυτό το λόγο, οπότε κάνε λίγη υπομονή”. Τίποτα. Ένα χέρι που σκάλιζε ανάμεσα στα πόδια σου ενώ εσύ ουρλιάζεις από πόνο κι έκπληξη ενώ αιμορραγείς. Αίσχος.
Μετά από αυτή τη σούπερ εμπειρία, η οποία με ανάγκασε σε διαστολή 2 εκατοστών – με άλλα λόγια σιγά τ’αυγά!- με έστειλαν για περπάτημα μήπως και. Εγώ πόνους δεν είχα, οπότε τσάμπα το περπάτημα τσάμπα κι ο πόνος. Την ίδια απαίσια διαδικασία επανέλαβε ο όχι και τόσο συμπαθής Θοδωρής για δεύτερη φορά, λέγοντας μου «αυτή τη φορά μόνο θα δω τι κάναμε»! Πάλι περπάτημα για δύο ώρες πάλι τζίφος. Με τα πολλά, οι ώρες πέρασαν κι ήρθε το βράδυ. Εγώ ήμουν ένα πονεμένο πτώμα και δεν ένιωθα καθόλου ότι ήρθε η ώρα της Δάφνης να γεννηθεί κι ότι κάπως με παραβιάζουν. Πονάκια ήπια – τίποτα το ιδιαίτερο. Επομένως, όταν μου πρότειναν α. να κάνω εισαγωγή και να μου κάνουν φαρμακευτική πρόκληση, β. να πάω σπίτι μου και να ξαναπεράσω την επόμενη μέρα το πρωί, εύκολα διάλεξα το δεύτερο.
Δώδεκα ώρες αφού πήγα στο νοσοκομείο, γύρισα στο σπίτι μου, έκανα ένα ωραίο μπάνιο κι έπεσα σαν κούτσουρο να κοιμηθώ. Τελευταίο βράδυ με την κόρη μου… ενσωματωμένη.
Ξύπνησα μετά από ένα απολαυστικό δεκάωρο και δύο λεπτά αφότου είχα ανοίξει τα μάτια μου, έσπασαν τα νερά, εξαιτίας του ηλίθιου που με σκάλιζε την προηγούμενη μέρα. Ο τοκετός χρειάστηκε να πιεστεί, το μωρό κι εγώ να τεντώσουμε στα όρια των αντοχών μας, τα συναισθήματα ήταν έντονα κι όχι θετικά για το περιβάλλον του νοσοκομείου.
Δε μπορώ να το αποδείξω αλλά γράφω σε γυναίκες, όπως εγώ, που έχουν αίσθηση του σώματός τους και νιώθω ότι θα με καταλάβουν όταν λέω ότι αν δε με είχε πειράξει ο γιατρός θα γεννούσα την Τρίτη. Όχι τη Δευτέρα που γέννησα, την Τρίτη, μια μέρα μετά.
Στο δεύτερο μου παιδί, η ιστορία της παράτασης επαναλήφθηκε. Αυτή τη φορά όμως δεν είχα απέναντί μου έναν μαθητευόμενο κρετίνο αλλά έναν πραγματικά καλό γιατρό της επιλογής μου, που ήξερε να με ακούει όταν του έλεγα ότι το μωρό κι εγώ χρειαζόμαστε χρόνο. Βάλαμε ένα χρονικό όριο που αποφασίσαμε να μην το περάσουμε αν ο Αλεξανδράκος δεν “κατέβαινε” από μόνος του, το μεταθέσαμε μια φορά και μετά άλλη μία και το παιδάκι μου γεννήθηκε την ώρα που ήθελε, με μια εβδομάδα παράταση, ήρεμα, όμορφα, εύκολα και τρυφερά.
Ευτυχώς που έκανα δεύτερο παιδί και η βαρβαρότητα του πρώτου τοκετού έσβησε κι αντικαταστάθηκε από αυτό που φανταζόμουν ως πέρασμα στην μητρότητα.
Κλείνοντας να διευκρινίσω ότι η δική μου ιστορία οδήγησε σε αυτό που ονειρευόμουν: ένα φυσιολογικό τοκετό με ελάχιστες παρεμβάσεις. Υπάρχουν όμως τόσες ιστορίες όσες και γυναίκες. Πολλές φίλες ονειρεύονται και πραγματοποιούν vbac ενώ άλλες χρειάζονται πληροφόρηση για τη διαδικασία που μπορεί να οδηγήσει στην καισαρική τομή σε σχέση με το φυσιολογικό τοκετό.
Πληροφορηθείτε, ψαχτείτε, αποφασίστε- εγκαίρως.
Το σώμα είναι δικό σας και η διαδικασία στα χέρια σας.
<3
