Την αδυναμία μου στα κεριά τη γνωρίζετε! Φέτος, μόλις ο καιρός αποφασίσει να βρει τον εαυτό του, θα αρχίσουμε να καθόμαστε στο μπαλκόνι πάλι. Έχω ένα συρτάρι ρεσώ, αλλά σκέφτομαι να μην τα χρησιμοποιήσω έτσι σκέτα, αλλά με την εξής απίστευτη ιδέα που βρήκα στο Ίντερνετ. Θα χρειαστούμε
Διάβασα ένα γράμμα ενός παιδιού προς τον αποθανόντα πατέρα του και συνδυάζοντάς το με κάποιες φωτό και με αφορμή την αυριανή γιορτή του πατέρα σας το παραθέτω. ” […] Είχες δίκιο τελικά πως κάποια πράγματα θα τα καταλάβαινα μόνο όταν γινόμουν ο ίδιος γονιός. Οι μπαμπάδες είναι υπόδειγμα
Τη γιορτή της μητέρας την ξέρουμε και τη θυμόμαστε κάθε χρόνο. Τη γιορτή του πατέρα δεν την πολυσυζητάμε αν και θα έπρεπε. Ακόμα και σαν αφορμή να δείξουμε στους μπαμπάδες ότι δεν είναι τυχαίοι για μας και ότι μπορεί να μη μας γέννησαν αλλά τους αγαπάμε και είναι σημαντικοί για
αυτό δεν είναι ένα άρθρο για τον ύπνο. τουλάχιστον όχι θεωρητικά. γιατί πρακτικά είναι. στόχευα να γίνει ένα άρθρο για τους δύο λόγους που θα έδινα και τη ζωή μου. να. δεξιά ο πρώτος κι αριστερά ο δεύτερος. με σειρά εμφάνισης. <3
Δεν είναι η δραστηριότητα, άλλωστε μετά από τη φύτευση πατάτας στο μπαλκόνι μου λίγα πράγματα πλέον φοβάμαι. Είναι ότι ντύθηκε γι’ αυτό. κι έβαλε: φόρεμα με φυτά και τιγράκια ωσάν πίνακα του Ντουανιέ Ρουσσό παλιά δαντέλα που ξήλωσε γύρω από σεμέν της συμφοράς και το έκανε κολιέ γυαλί… με βάτραχο
και καθόμαστε κι εμείς με τη γεωργία νταγλή και σπάμε τα κεφάλια μας τι κατασκευές να κάνουμε με τις παλιές δαντέλες και τα σεμεδάκια… κι έρχεται το αικον από κάτω, πριν κλείσει τα τρία, το κάνει κολιέ, το συνδυάζει με ρετρό ψάθινο τσαντάκι, κόκκινο φόρεμα και μπαλαρίνα, χτενίζει μαλλί ….
Μια Δάφνη φορτωμένη πράγματα, φυσικά περίεργα: φτυαράκι, ένα κασκόλ, την τσάντα της, ένα κραγιόν, χώμα, ένα ποτιστήρι… -Δάφνη; -ναι… -πού πας αγάπη μου με όλα αυτά; -έξω στο μπαλκόνι -γιατί; -για κηπουρική -θα ποτίσεις τα λουλουδάκια σου; -όχι – θα φυτέψεις; -ναι -τι; -πατάτες -πατάτες;;;; -ναι, πατάτες (γελάω
Ναι, όλοι βαριόμασταν στο σχολείο και ναι δε συμπαθούσαμε τους καθηγητές μας αλλά ήταν και κάποιοι τόσο φανταστικοί που τους θυμόμαστε όσα χρόνια κι αν περάσουν. Είναι εκείνοι που είχαν τόσο μεράκι και τόσο χιούμορ και σε έβαζαν να δουλέψεις μόνο και μόνο επειδή ήταν φιλαράκια σου. Μιας και τώρα
Συμφωνώ πως το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι δύσκολη και κουραστική υπόθεση. μετά από κάποιο διάστημα όμως οι γονείς αποκτούν εμπειρία στο πώς να κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη κάνοντας τα ίδια πράγματα σε λιγότερο χρόνο, είτε εφευρίσκοντας πατέντες (κάποιες από τις οποίες πρέπει να κατοχυρώνουν για δικαιώματα!). Σερφάροντας βρήκα μερικές
