DR.JOHN – LITANIE DES SAINTS https://www.youtube.com/watch?v=hztBex4Ebgg Αγαπημένη μου Μαμά, Ξέρω πως είσαι ζωντανή και αυτό με χαροποιεί ιδιαιτέρως. Ο ενήλικάς μου, είναι πολύ καλός μαζί μου. Με μαλώνει όσο χρειάζεται όταν τα πράγματα για μένα αρχίζουν να είναι επικίνδυνα. Ξέρεις, η Υπηρεσία μας, έχει αναθέσει στον ενήλικα να καταγράφει τις
Αρρώστησα αυτές τις μέρες. Το παιδί από τότε που είμαστε μαζί δεν έχει ασθενήσει για περισσότερες από δύο μέρες. Του δίνω πρωτόγαλα, το οποίο είναι ένα φυσικό ενισχυτικό του ανοσοποιητικού, με αποτέλεσμα να προσλαμβάνει την εκάστοτε ίωση, αλλά να τη διατηρεί μόνο τόσο όσο χρειάζεται ο οργανισμός για να δημιουργήσει
Είναι καιρός τώρα που έχω κάτι να σημειώσω, μα πίστεψέ με δεν το έκανα από απροσεξία, το κάθε άλλο. Είχα χρόνο μόνο για παρατηρήσεις. Εσωτερική αναζήτηση και έντονη κριτική, διάθεση και σκέψη. Είδα κι έμαθα αρκετά, καλύτερα πολλά. Θέλω κι άλλα να μάθω. Είσαι ένα με το χρόνο μου. Ξέρω
Αναλαμβάνοντας το παιδί επισκέφθηκα σύντομα έναν ψυχολόγο. Τα θέματα ήταν πολλά και οι συνθήκες κατάλληλες. Δεν είμαι από αυτούς που μάχονται τις θεραπείες ψυχολογικής υποστήριξης, το αντίθετο θα έλεγα. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου ανέλυσε προτού φτάσουμε καν στη φύση της σχέσης μας με το παιδί ήταν
Έχω ένα ρολόι τοίχου, σταματημένο στις έξι παρά τέταρτο. Υπάρχει κάτι σε αυτή την ώρα που με κράτησε από το να το ρυθμίσω σε άλλη ώρα ή απλώς να το κατεβάσω από τον τοίχο. Δε δουλεύει πια, οπότε γιατί να το έχω. Μου δείχνει την ώρα που ένας εργαζόμενος άνθρωπος
Βλέπω κάθε μέρα ανθρώπους γύρω μου. Ανθρώπους που προσπαθούν, ανθρώπους που απλώς όλα τους πηγαίνουν κατ’ ευχήν, άλλους που σέρνονται και τρέχουν να προλάβουν τη μια ταλαιπωρία μετά την άλλη, να τις λύσουν μήπως κι ανασάνουν κι αυτοί. Είναι πολλά τα σενάρια γιατί είναι πολλοί οι άνθρωποι. Η ζωή όμως
Σήμερα έλαβα γράμμα από τη μητέρα του. Γράφει: “Είμαστε το μυαλό μας καλέ μου φίλε. Ο θάνατος μπήκε στη ζωή μας απότομα και άσχημα. Με πιστεύεις αν σου πω πως δεν είχα σκεφτεί το θάνατο μέχρι που συνέβη. Λες και άνοιξε ένα μονοπάτι στο δάσος της ζωής που με έβγαλε
Όσο μεγαλώνουμε ξεχνάμε. Ξεχνάμε να είμαστε ο εαυτός μας και να τον έχουμε καλά, να περνάμε καλά κάνοντας και λέγοντας ασυναρτησίες , ξεχνάμε να δείχνουμε στους φίλους μας τα πραγματικά μας συναισθήματα όποιο κι αν είναι το κόστος ή το κέρδος κάθε φορά, ξεχνάμε να δώσουμε μια στην κριτική να
Είχα πολλές φορές αφήσει μακρόσυρτες ανάσες με σκέψεις που αφορούσαν την πραγματικότητα αλλά και την αλήθεια. Εκείνη τη διαφορά ανάμεσα στην κάθε στιγμή ζωής και τη ζωή την ίδια, τη μεγαλύτερη, την από την αρχή της Ιστορίας. Πόσες φορές σκέφτηκα το παράλογο του να κάνεις πράγματα που ξεπερνούν τον εαυτό