Δεν το περίμενα. Ο Panama Cardoon -που κι αν δεν παίζαμε κομμάτια του στο Republic 100,3- ήρθε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Οκτωβρίου κι έδωσε μια απίστευτη σετάρα στο Wonderwall, που παραμένει ένα από τα ελάχιστα μαγαζιά σε αυτή την πόλη που σέβονται τα αυτιά μας. (btw, βάλτε τη ζώνη σας
Είναι sexy, είναι funky, είναι τα νιάτα σου revisited κι έρχεται με φόρα από την Αθήνα. https://www.youtube.com/watch?v=uLbssaEFBVs Enjoy!
Ακούσαμε, αγαπήσαμε, ακολουθήσαμε στο insta [ @therareelement ] , γνωρίσαμε, αγαπήσαμε ακόμα παραπάνω κι έκτοτε απολαμβάνουμε πολλά εξαιρετικά tracks, με τα samples πάντα acknowledged, στο soundcloud @THERare Element , όπου μας συστήνεται ως ‘just a guy who loves hip hop and good music in general’ και στην καναλαρα never skip
Όταν ανεβάζαμε στο σαιτ ΑΥΤΟ το track το νιώσαμε ότι κάτι ξεχωριστό συμβαίνει εκεί στο Τέξας. Μετά την ανακήρυξή τους ως Η Καλύτερη Μπάντα για το 2019 από τα Austin Music Awards, οι Black Pumas — δηλαδή ο βραβευμένος με Grammy κιθαρίστας και παραγωγός Adrian Quesada και ο στιχουργός και συνθέτης
Ένας Αθηναίος παραγωγός που αγαπάμε και παρακολουθούμε χρόνια σε σύμπραξη με τους Roots Evolution-σε νέο δίσκο, με τίτλο: «Wildfire», μέσω της γαλλικής εταιρείας Undisputed βάζει το μουσικό του λιθαράκι ώστε το καλοκαίρι να έρθει μια ώρα αρχύτερα. Ένα άλμπουμ με συμμετοχές από σημαντικά ονόματα του χώρου της reggae όπως ο
https://www.youtube.com/watch?v=X-c9ZS4iVkA Μπήκε το καλοκαίρι. Ή αλλιώς smokin’ love. Τι? Όχι??? ;)
Δε θα ήθελα να μου ταίριαζε ο τίτλος. Δε θα ήθελα να κάθομαι το βράδυ και να σκέφτομαι όλα τα σκ@τά της ημέρας και να στριφογυρίζω και να μη βγάζω άκρη. Αυτή είμαι όμως. Η νυχτερίδα, η κουκουβάγια, το νυχτόβιο πλάσμα που θα κάτσω εκεί μέσα στη σκοτεινή αγκαλιά της
“κι ήταν από τα μάτια σου να έσταζε το φως” ωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω ωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω ωωωωωωω ΤΡΕΛΑΝΕ ΜΑΣ ΜΕΓΑΛΕ ωωωωωωωωωωωωωω! Η πρώτη ερώτηση που μου κάνετε όταν ανεβάζω κάτι που σας αρέσει και δεν το ξέρετε για κάποιο καταραμένα περίεργο λόγο είναι “ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ” και συνήθως σας απαντάω “από τη μουσική”, λες
Ανακάλυψα τυχαία τον Ηλία πριν μερικά χρόνια κι από τότε τον ακολουθώ μιας κ και η ευαισθησία του ήχου του μίλησε κατευθείαν μέσα μου. Απλός και απαλός, στα όρια του μινιμαλισμού, υπογράφει το departing ένα κομμάτι που θα ακούσω πριν από κάθε αποχώρηση, τακτική ή άτακτη. Συνδυάζει visuals που ενισχύουν
Κάτι που είχε πανσέληνο, κάτι που δε μπορώ να αντισταθώ σε μια ηπίως κατατονική διάθεση: το ακούω ασταμάτητα. Τι να σας λέω τώρα; Ότι κάτι ξεκινάει στο 01:59, το οποίο κορυφώνεται στο 02:11 και είναι αρρώστια σκέτη; Εδώ και τρεις μέρες δε μπορώ να συνέλθω, ούτε να ακούσω παρατεταμένα κάτι
