Είναι καιρός τώρα που έχω κάτι να σημειώσω, μα πίστεψέ με δεν το έκανα από απροσεξία, το κάθε άλλο. Είχα χρόνο μόνο για παρατηρήσεις. Εσωτερική αναζήτηση και έντονη κριτική, διάθεση και σκέψη. Είδα κι έμαθα αρκετά, καλύτερα πολλά. Θέλω κι άλλα να μάθω. Είσαι ένα με το χρόνο μου. Ξέρω

Αναλαμβάνοντας το παιδί επισκέφθηκα σύντομα έναν ψυχολόγο. Τα θέματα ήταν πολλά και οι συνθήκες κατάλληλες. Δεν είμαι από αυτούς που μάχονται τις θεραπείες ψυχολογικής υποστήριξης, το αντίθετο θα έλεγα.   Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου ανέλυσε προτού φτάσουμε καν στη φύση της σχέσης μας με το παιδί ήταν

Έχω ένα ρολόι τοίχου, σταματημένο στις έξι παρά τέταρτο. Υπάρχει κάτι σε αυτή την ώρα που με κράτησε από το να το ρυθμίσω σε άλλη ώρα ή απλώς να το κατεβάσω από τον τοίχο. Δε δουλεύει πια, οπότε γιατί να το έχω. Μου δείχνει την ώρα που ένας εργαζόμενος άνθρωπος

Βλέπω κάθε μέρα ανθρώπους γύρω μου. Ανθρώπους που προσπαθούν, ανθρώπους που απλώς όλα τους πηγαίνουν κατ’ ευχήν, άλλους που σέρνονται και τρέχουν να προλάβουν τη μια ταλαιπωρία μετά την άλλη, να τις λύσουν μήπως κι ανασάνουν κι αυτοί. Είναι πολλά τα σενάρια γιατί είναι πολλοί οι άνθρωποι. Η ζωή όμως

Υπάρχουν κάποιες σταθερές αξίες. Αυτές είναι η κατανόηση, η αγάπη, η μετάνοια και η κάθαρση. Αυτές είναι όλες κι όλες, απλώς εμείς τις βλέπουμε σε όλο τους το φάσμα, άλλοτε απαλό, άλλοτε έντονο. Πάνω σε αυτές τις αξίες, έχουν τοποθετηθεί απαλά όλα τα παιχνίδια που παίζουμε μεταξύ μας, οι μικροί

“Υπάρχουν όμως σπίτια που το μόνο που χρειάζονται είναι ένα μολύβι”, βρήκε να συμπληρώσει ρίχνοντας με απότομα για άλλη μια φορά στη θάλασσα των εξωπραγματικών αντιδράσεων σε διάλογο. “Φέρε μου εσύ ένα αδελφάκι, να έχω κάποιον στο ύψος μου, γιατί θέλω να παίζω με τα δεινοσαυράκια μου. Αλλιώς θα πρέπει