Ρε παιδιά θα την σκοτώσω!
Ακούς εκεί το σκατό!
Τόσα μου έχει κάνει!
Τι κινητά μου έχει πνίξει, τι κορνίζες μου έχει σπάσει, έχει ξεπατώσει πλήκτρα από ότι υπήρχε, έχει ξηλώσει κουμπιά, σκίσει έγγραφα, χάσει ταυτότητες και προκαλέσει τον πανικό και τον τρόμο με όσους τρόπους ένας άνθρωπος 21 μηνών θα μπορούσε.
Αλλά να αρχίσει να με φωνάζει Όλια, ε, αυτό, δεν της το συγχωρώ!
Και επειδή με έπιασε το ραντάρ της τις πρώτες φορές ότι ενοχλήθηκα – κι επειδή πλησιάζει τα «δύσκολα δύο»- φυσικά και το έχει κάνει σκοινί-κορδόνι.
Ας της εξηγήσει κάποιος που με ήξερε κι απ’ τα πριν, λοιπόν, πως έχει το πράγμα!
Η Όλια δε μαγειρεύει, δεν ασχολείται καν με την κουζίνα, κάνει 3 ώρες γυμναστική την ημέρα, δουλεύει άλλες 8 -10, καπνίζει, πίνει, ξενυχτάει και τρέχει με ψηλοτάκουνα.
Η Όλια δεν ακούει μωρά να κλαίνε όταν κοιμάται, ούτε νοιάζεται για τον αν έχουν φάει. Δεν ξέρει τι θα πει πάνα και ούτε την απασχόλησε ποτέ που θα βρει το χρόνο να διαβάσει το βιβλίο της.
Η μαμά πάλι δεν πίνει, δεν καπνίζει, μαγειρεύει καθημερινά, δουλεύει όσο χρειάζεται για να βοηθάει οικονομικά την οικογένεια κι από κει κι έπειτα διαθέτει όλο της τον προσωπικό χρόνο στο μεγάλωμα της Δάφνης. Αλλάζει πάνες σας επαγγελματίας και τινάζεται στον ύπνο της αν η Δάφνη βαριαναστενάξει. Χρόνο για τον εαυτό της έχει ελάχιστο, αλλά όταν κοιτάει το παιδί της δακρύζει και σκέφτεται «χαλάλι» και την επόμενη μέρα κάνει πάλι ακριβώς το ίδιο.
Κατάλαβες κοριτσάκι μου; Για σένα δε θα είμαι ποτέ η Όλια.
Αλλά θα είμαι πάντα η μαμά και πίστεψέ με, είναι το καλύτερό μου.
Το ίδιο ισχύει και για το μπαμπά.
Κοίτα μας εδώ μόνους
κι εδώ μαζί σου!
Μα-μά και Μπαααα-μπάς!
Τέλος!
ΜΑΡΙΑ Τ.
Υπέροχο!
Olia
ευχαριστώ πολύ πολύ! :)