Από το 1978 που γεννήθηκα μέχρι σήμερα- αισίως 2015- δε θυμάμαι χειρότερη χρονιά για τη ζωή μου από το 2014. Οπότε, όπως καταλαβαίνετe, μέχρι να το ξεφορτωθώ είχα μια επιφύλαξη: «λες να μη φύγει ποτέ;!». Να αφήσεις το φόβο να σε καταλάβει, όμως, δεν είναι και το πιο έξυπνο πράγμα του κόσμου… άρα ελπίζεις!
Με λίγη σκέψη, επίσης, διαπιστώνεις ότι οι συμβάσεις, και δε βρίσκω μεγαλύτερη από το Χρόνο, σπάνια σε εκπλήσσουν, οπότε, προβλεπόμενα και νοικοκυρεμένα το 2014 τσακίστηκε κι έφυγε κι ήρθε ένα φρέσκο 2015 για το οποίο κανείς δε γνωρίζει τίποτα ακόμη εκτός από μερικά κοινότοπα και σίγουρα πραγματάκια, όπως:
– ας το παίζουν οι αγγλοσάξονες αποφασισμένοι, ψυχαναλυμένοι κι έτοιμοι για νέα ξεκινήματα, aka new year’s resolutions- μπούρδες! Τα προβλήματα και οι χαρές αλλάζουν χρόνο όπως η σκυτάλη χέρια- δε μένουν στο χθες.
– για όσες από εμάς περιμένουν, με δυό καρδιές να χτυπάνε στο κορμί τους, ένα νέο μέλος στην οικογένειά τους, αυτή η χρονιά είναι ήδη γραμμένη με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της ζωής μας.
– για όσες από εμάς, η εγκυμοσύνη δεν είναι πρωτόγνωρη γιατί το παιδί που περιμένουμε δεν είναι το πρώτο, το 2015 είναι σίγουρα χρονιά (κι άλλων) αλλαγών, (κι άλλης) προσαρμογής, (κι άλλης) δύναμης, (κι άλλου) προγραμματισμού, ενώ ανάμεσα στα συναισθήματά μας υπάρχει σίγουρα λιγάκι δέος και φόβος. Επίσης, και δεν ξέρω αν γι’ αυτό ευθύνονται οι ορμόνες ή ο ψυχισμός μου, αλλά το 2015 φέρνει πολλά όνειρα- περισσότερα κι από ελπίδες.
Είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί στο τι χρειαζόμαστε και τι ζητάμε που μια ενιαία ευχή τύπου, Καλή Χρονιά με Υγεία κι Αγάπη, ναι μεν μας καλύπτει αλλά- αν αυτά είναι πράγματα που έχουμε ήδη, κατά μια έννοια δε μας αφορά. Γι’αυτό θα είμαι πιο συγκεκριμένη:
Εύχομαι να γεννήσω όταν έρθει η ώρα μου κι όχι νωρίτερα,
να μην ξανακάνω ποτέ Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά μακρυά από τον άντρα (μου) που αγαπώ,
να έχουμε σταθερότητα στις δουλειές μας, γιατί, δυστυχώς, money makes the world go round,
και η Θεσσαλονίκη, η πόλη που με γέννησε, με μεγάλωσε και τελικά με κέρδισε (τουλάχιστον για το 2015) να συνεχίζει να με αγκαλιάζει τόσο στοργικά όσο και τώρα που γράφω αυτές τις σειρές.
Νιώθω, πάρα τα ουκ ολίγα προβλήματα, απέραντη ευγνωμοσύνη για τα όσα έμαθα, περιέργεια για τα όσα έρχονται, ζωντάνια για τα όσα ζω καθημερινά και αγάπη. Για τίποτα συγκεκριμένο- για τον κόσμο όλο. Ορμόνες εγκυμοσύνης, πείτε και προχωρήστε παρακάτω.
Εμείς εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε.
Πιεσμένη, μόνη, από παιδότοπο, με Δάφνη να χοροπηδάει στα πόδια μου και σύζυγο 300 χιλιόμετρα μακρυά, σας χαμογελάω με νόημα.
Όλα γίνονται. Και σε αυτές τις δύο λέξεις είναι η μεγαλύτερή μου ευχή για το 2015: να το πιστέψουμε.
Καλή χρονιά να έχουμε.
