Η Αληθινή Ιστορία της Αθανασίας Π.

Ήταν μια συνηθισμένη Κυριακή που περιτριγύριζα στα ιντερνετικά μου λημέρια όταν το μάτι μου έπεσε σε κάτι ασυνήθιστο.

Μια μαμά, περιχαρής όπως είμαστε όλες άλλωστε σε ανάλογη περίπτωση, ανακοίνωνε τα τέταρτα γενέθλια της κόρης της, συμπληρώνοντας τη χαρά με μια πληροφορία:Το παιδάκι της γεννήθηκε 161ο περίπου γραμμάρια.

Μου κόπηκε η ανάσα. Έχοντας γεννήσει ένα θηρίο 3750 και 53 εκατοστά, έπαθα σοκ. Θα μου πείτε: καλά, άγνωστη κατάσταση σου είναι η πρόωρη γέννηση; Σαφώς όχι. Αλλά άλλο να διαβάζεις ένα σχετικό άρθρο κι άλλο να διαβάζεις τη μάνα που το γράφει.

Μιας και η ημέρα της μητέρας πλησιάζει και θέλω να κάνω σε όλες εσάς τις μαμάδες ένα δώρο, σας χαρίζω την ιστορία που η Αθανασία είχε την ευγενική καλοσύνη να μοιραστεί αρχικά μαζί μου αλλά και μαζί σας.

Σας την παραθέτω σαν ένα λαμπρό παράδειγμα του πόσο δυνατός άνθρωπος είναι η μάνα σε αυτή τη ζωή– πόσο πόνο μπορεί να σηκώσει η ψυχή της και πόση ελπίδα να γεννήσει.

Αγάπη, κατανόηση, υπομονη, δύναμη: όλα γένους θηλυκού. Να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για τα καλά που έχουμε, να είμαστε δυνατές να αντέχουμε τις δυσκολίες και να στηρίζουμε η μία την άλλη.

Σας αφήνω στην Αθανασία που τα γράφει μόνη της.

“Όλα  εδειχναν ότι προκειται για μια ηρεμη εγκυμοσυνη που θα πηγαινε καλα ως το τελος! Όμως σε ένα προγραμματισμενο  η «γιατρος» αρχιζει ναμου τα μασαει κ να μου λεει ότι είναι πολύ κουρασμενη κ δεν μπορει να κανει ακριβεις μετρησεις κ της φαινεται λιγο μικρο το μωρο! Τελικα με στελνει για υπερηχο αναπτυξης στη 32 εβδομαδα. Οπρωτος υπερηχος που πηγα μονη μου γιατι ελειπε ο αντρας μου κ η χειροτερη στιγμη της ζωης μου!αρχιζει η γιατρος να μου κανει ερωτησεις ταυτοχρονα με την εξεταση του τυποιυ αν καταλαβαινω το μωρο αν κουνιεται πολύ κάθε ποτε κουνιεται κτλ κτλ! Ε! δεν θελει κ πολύ για να καταλβεις ότι κατι δεν παει καλα! Της λεω να μου εξηγησει τι ακριβως συμβαινει κ σκαει η βομβα : «Δεν υπαρχουν σχεδον καθολου υγρα στον σακο κ απορω το μωρο πως ζει! Πρεπει να πας για επειγουσα καισαρικη…» αυτό ηταν!!!εχασα την γη! Ουτε ξερω πως εφυγα από εκει ουτε ξερω πως εφτασα σπιτι πως πηγα στη γιατρο…. Της δινω της εξετασεις (εν τω μετ5αξυ ηρθε κ ο αντρας μου) της γυναικολογου μου κ πεταει το εξης « καλα καταλαβα ότι κατι δεν παει καλα» Μην τα πολυλογω φτανω την επομενη μερα στο Ιπποκρατειο οπου θα νποσηλευομουν κ την επομενη μερα θα μου εκαναν καισαρικη!ομως ο καρδιοτοκογραφος  εδειχνε πως η μικρη αρχισε να χανει παλμους με αποτελεσμα να μπουμε τρεχοντας κυριολεκτικα στο χειρουργειο! Δεν καταλαβαινα πλεον τπτ!Ευτυχως ειχα διπλα μου μια πολύ καλη μαια που σε ολη την διαρκεια μου μιλουσε κ με ηρεμουσε! Μετα από λιγο ακουω ένα αδυναμο κλαμα σαν να ακουγοταν ένα γατακι…Κι όμως δεν ητανα γατακι…ηταν το παιδι μου!το μωρο μου που αν αργουσαμε εστω κ λιγο θα εφευγε τοσο νωρις από κοντα μας!!! Την εβαλα η μαια στις 2 χουφτες της κ μου την εδειξε!!!Ποσο μικρη Θεε μου!!! Αρχισα να κλαιω με λυγμους κ να μην σταματω! Την επομενη μερα αφου ειμαι καλα κ μου βγαζουν ορους με πηγαινει ο αντρας μου με το καροτσακι στην ΜΕΝΝ για να την δω!!Ενα μικροσκοπικο πλασματακι που βλεποντας το ενιωθα ένα σφιξιμο…ένα γιατι…γιατι να μην καταφερω να την μεγαλωσω κανονικα 9 μηνες κ ηρθε με αυτό το βιαιο τροπο στη ζωη?Την 4η μερα πηρα εξητηριο κ ηρθε κ άλλο χαστουκι….πως να γυρισεις μονη σ’ένα σπιτ κ το μωρο σου να είναι στην εντατικη?Με πολύ στηριξη το δεχτηκα κ εκανα υπομονη.Για 10 μερες κυλουσαν όλα καλα ειχαμε βγει  από την εντατικη κ περιμεναμε πλεον να παρεις βαρος!! Κάθε μερα ημασταν εκει 12-1 το μεσημερι κ 6-7 το απογευμα! Όμως μια μερα μπαινουμε στο θαλαμο κ δεν την βλεπουμε εκει!!! Ηταν η αρχη του εφιαλτη!Η μικρη ειχε πτωση κορεσμου κ την εβαλαν παλι στην εντατικη! Μπαινω μεσα κ παθαινω σοκ…οροι στο κεφαλι στα χερια μηχανηματα καλωδια!!! Μας εξηγουν ότι μαλλον προκειται για λοιμωξη!! Τηνειχαν βαλει σε καταστολη για να είναι ηρεμη! Οι μερες περνουσαν κ περιμεναμε να δουμε καποια βελτιωση αλλα τπτ!!! Η μικρη κολουσε την μια λοιμωξη μετα την άλλη με αποκορυφωμα την συψαιμια! Ενιωθα ότι δεν εχω πλεον δυναμεις να αντεξω ολο αυτό τον γολγοθα!Απο τις λοιμωξεις εκανε εγκεφαλικη αιμορραγια 3ου βαθμου… κάθε μερα που πηγαιναμε περιμενα να ακουσουμε κατι αισιοδοξα αλλα τπτ!!! Πλεον μας ελεγαν να πηγαινουμε οποτε νιωθαμε την αναγκη να την δουμε γιατι ισως να μη ντη νβλεπαμε στο επισκεπτηριο!!!Ποσο πονο μπορει να νιωσει καποιος…. Γιατι ένα τοσο δα πλασματακι να δινει τετοια μαχη? Ολοι οι γιατροι από πανω μας να προσπαθουν!!! Η αιμορραγια πιεζε τον εγκεφαλο κ επρεπε να βαλουμε παροχετευση που θα αποσυμφοριζε το υγρο κ δεν θα πιεζε τον εγκεφαλο!!!Υπογραψαμε κ μπηκε  μικρη με ρισκο στο χειρουργειο…Τελικα τα καταφερε! Οι μερες περνουσαν τρομακτικα αργα!!!καμια βελτιωση!!! Μας κοιτουσαν με οικτο… μας προετοιμαζαν για τα χειροτερα!!Δεν θα είναι ένα παιδι όπως τα υπολοιπα, ισως δεν θα μιλησει ισως δεν θα περπατησει!! Ειστε νεοι θα κανετε άλλο αν δεν τα καταφερει!!!! Μα τι μου ελεγαν? Ειαμστε νεοι οποτε αυτό να το αφησουμε στην τυχη του?Μα είναι το ΠΑΙΔΙ μΟΥ!!!! Το θελω!!!θελω να το παρω αγκαλια!!το θελω ζωντανο!!! Κ μεσα στην ολη απελπισια μου ερχεται ένα ονειρο να μου δωσει δυναμη να με κανει να πιστεψω να μου δωσει ελπιδες!!!ειδα  Ένα κοριτσακι στο θαλαμο με την θερμοκοιτιδα μας να μου λεει ότι είναι εκει για το παιδι μου! Να μην φιβαμαι κ θα την προσεχει!!οταν ρωτησα το ονομα της  μου ειπε Αναστασια! Ηταν η Αγια Αναστασια η Φαρμακολυτρια! Δεν την ηξερα μεχρι τοτε!!!εψαξα εμαθα κ πηγα στο μοναστηρι! Βλεποντας την εικονα της ειδα το προσωπο του κοριτσιου από το ονειρο μου!!! Την παρακαλεσα να βοηθησει το παιδι μου!! Πηρα ένα φυλαχτο κ λαδακι κ τα εβαλα στη θερμοκοιτιδα της!!! Η κατασταση μας μας στα ιδια!!! Όμως μετα από 3 μερες μας πλησιαζει ο γιατρος κ μας λεει «φοβαμαι να το πω γιατι δεν το πιστευω, αλλα ειμαστε καλυτερα» Από εκει κ περα σιγα σιγα μερα με την μερα η μικρη βελτιωνοταν!!! Εγινε το ΘΑΥΜΑ [που περιμεναμε!!!! Υστερα από 3 μηνες στην ΜΕΝΝ εφτασε η ωρα να παρουμε το πολυποθητο εξητηριο!!! Η μικρη τα καταφερε!!!βγηκε νικητρια απ’ολο αυτό ηθελε να ζησει κ παλεψε με νυχια κ με δοντια! Τωρα πλεον 4 χρονια μετα τα θυμαμαι σα να μην τα εχω ζησει εγω!!! Μεγαλωσαμε δυσκολα αλλα τα καταφεραμε!!! Μιλαμε κ περπαταμε αφηνοντας πολλους με ανοιχτο το στομα!!!

Αυτή ηταν η δικη μου ιστορια από την προωρουλα μου!! Τα προωρακια εχουν απιστευτη δυναμη μεσα τους!!!Αν πιστεψουμε σε αυτά θα τα καταφερουν!!! Ευχομαι σε ολες τις μανουλες με προωρα καλη δυναμη κ να μην χανουν ποτε την πιστη τους στα παιδια τους κ τον Θεο!!!?”.

Δύναμη μαμάδες- όλα γίνονται!