Αν ισχύει πως είσαι ό,τι διαβάζεις, όπως λέει εδώ από κάτω, τότε τη βάψαμε. Δε διαβάζω τίποτα. Αυτή την περίοδο. Τίποτα ολοκληρωμένα. Τσακίζω, γυρνάω, αλλάζω, σαλιώνω, διπλώνω σελίδες αλλά σπασμωδικά. Μόνο η ποίηση καταλαβαίνει πόσο συμπυκνωμένη χρειάζεται να είναι η πνευματική μου τροφή αυτή την περίοδο. Κι όμως μου λείπει
Είμαι απ΄αυτές που αγαπάνε κανονικά βιβλία. Απ’ αυτές που αγαπάνε τα βιβλιοπωλεία, τα βαριά ράφια, τον τρόπο που ένα βιβλίο σε αγκαλιάζει όταν το φέρνεις κοντά στο στήθος σου. Είμαι απ’ αυτές που αγαπάνε τη μυρωδιά των βιβλίων όταν τα φέρνεις στη μύτη σου. Απ’ αυτές που περνάνε τα δάχτυλά
Δεν είχα διαβάσει ποτέ μου Όστερ, το ομολογώ. Αλλά ήταν στην βιτρίνα του αγαπημένου μου Ιανού και ο ακόμα πιο αγαπημένος μου Κυριάκος Γιαλένιος (που εκτός των άλλων είναι ένας εξαιρετικός συγγραφέας που πρέπει να ανακαλύψετε) το διάβαζε την ίδια στιγμή και μου το πρότεινε ενθέρμως. Συμφωνήσαμε οι δύο μας
Μπορεί να μην είμαι μαμά, όμως ξέρω κάποια πράγματα για το πώς είναι να αισθάνεσαι σαν μητέρα, όπως ξέρω πώς είναι να αισθάνεσαι σαν βαρόνη του 16ου αιώνα ή σαν γιαπωνέζα γκέισα, γιατί ευτυχώς υπάρχουν μερικά καταπληκτικά βιβλία επί του θέματος. Επίσης, έχω αρχίσει να μαθαίνω (περίπου) πώς υπάρχει μια
Ελεύθερος χρόνος που προέκυψε αβίαστα, το βρέφος μακάριο και παραδομένο στις αγκάλες του Μορφέα, είπα να ανατρέξω σε ένα βιβλίο που το φέρνω καιρό στο μυαλό. Ψάχνω, ψάχνω- τίποτα. Κι εκεί είναι που το συνειδητοποιώ. Το βιβλίο δε βρίσκεται πια εδώ. Από που ν’αρχίσω. Από το γεγονός ότι κάθε φορά
