To φετινό πόστερ του 63ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης υπογράφει ο αγαπημένος εικαστικός και visual artist Δημήτρης Τριμίτζιος (Taxis). Το σκεπτικό για το πόστερ του 63ου ΦΚΘ: Μία γυναικεία φιγούρα αιωρείται πάνω από την πόλη. Πηγή της ζωής και πυρήνας του κόσμου μας, μαγνητίζει και έλκει όσα μας περιβάλλουν και μας
Το βλέπαμε να συμβαίνει: μπροστά στα μάτια μας και μέσα στη γειτονιά μας, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς τι. Πρώτα, μπήκαν οι σκαλωσιές, μετά το τοίχος καλύφθηκε με ένα πανί και μόλις πέρασαν κάτι έξαλλες βροχές, άνθρωποι με ρούχα λερωμένα από μπογιές άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν με προσήλωση, ξεκάθαρο όραμα και αγάπη
Τα σχέδιά του θα μπορούσαν να μη φέρουν την υπογραφή του και πάλι θα καταλάβαινες ότι πρόκειται για εκείνον. Με έντονες γραμμές, χαρακτηριστικά σχέδια και εντελώς δική το αισθητική ο Nteko, του οποίου βρήκαμε ίχνη στο Ethnic Street Food Caravan στη Ζεύξιδος, φέρνει μια αλλαγή στο χώρο του και τη
Προχωράω στη Ζεύξιδος κάθε μέρα- ναι το πεζοδρομάκι που ενώνει τον πεζόδρομο της Ικτίνου με την Παύλου Μελά. Βλέπω στόρια κατεβασμένα, το οποίο από μόνο του δεν είναι δα και κανένα γεγονός, εκτός αν πρόκειται γι’ ΑΥΤΟ το στόρυ. Κοιτάζω προσεκτικά και δε μπορώ να το πιστέψω πως κάτι τόσο
Dirty Rasel or just Rasel, όπως και να το δεις την υπογραφή του τη βάζουν τα σχέδιά του, κι όχι οι λέξεις τους, αν και δε θα χάσει ευκαιρία να πιάσει χαρτί, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι εν έτει 2021, θα προτιμήσει να σου απαντήσει χειρόγραφα στο μάτσο ερωτήσεις
Με αφορμή μια συζήτηση που έκανα με φίλους Ολλανδούς συνέδρους, αντιλήφθηκα ότι η Θεσσαλονίκη είναι γεμάτη *ΓΕΜΑΤΗ ΟΜΩΣ* γκράφιτι. Μου περιέγραψαν και μου έδειξαν εικόνες άσχημες, μου εξήγησαν πως οι ίδιοι νιώθουν μια αόρατη απειλή όταν περπατούν στους “βαμμένους” δρόμους. Τους άκουγα προσεκτικά, κι όπως έλεγα στον Κ. Σφήκα- αγαπημένο
