Έρχεται κατά κανόνα νωρίς στη ζωή ενός αγοριού η στιγμή που ο μπαμπάς του θα το πάρει από το χεράκι και θα το πάει στο γήπεδο να παρακολουθήσουν το πρώτο τους ματς.
Εμάς πάλι, που μας αρέσει να ανατρέπουμε στερεότυπα, η στιγμή που η μαμά οδήγησε τη Δάφνη για πρώτη φορά στο γήπεδο ήρθε την Κυριακή και καθότι έριχνε τουλούμια, το πρώτο μας ματς ήταν μπάσκετ.
Η αλήθεια είναι ότι, ξέροντας το παιδί μου, περίμενα να υπάρξει κάποιος ενθουσιασμός. Άλλωστε μια από τις πρώτες λέξεις της Δάφνης ήταν ‘ball’.
Θεωρούσα, λοιπόν, πιθανό να τις αρέσουν οι παίκτες που τρέχουν πάνω – κάτω, η μπάλα που γρήγορα αλλάζει χέρια, ο ενθουσιασμός της κερκίδας, οι φωνές και η πολύ δυνατή μουσική.
Όλα αυτά τα περίμενα.
Τη Δάφνη, όμως, να είναι κολλημένη στα κάγκελα,
να ελίσσεται όταν κάποιος θεατής περνάει από μπροστά της για να μη χάσει φάση,
να φωνάζει ‘πάμι- πάμι’ (πάμε- πάμε) στους παίκτες (μόλις ξεκίνησε να το λέει και άκουσε τον προπονητή να το ουρλιάζει),
ή να πανηγυρίζει για το σκοράρισμα…
όχι, αυτά ομολογώ δεν τα περίμενα.
Και ποιός ξέρει πόσα ακόμη… ποιός ξέρει!
ΜΑΡΙΑ Τ.
Εξαιρετική φωτογράφιση! Για την ποιότητα των φωτογραφιών δεν είμαι σε θέση να μιλήσω γιατί ξέρω λίγα για την Τέχνη της φωτογραφίας αλλά οι “στιγμές” καταπληκτικές.